Państwowa Komunikacja Słowna II

Zachęcona doskonale znanym, choć wciąż czarującym, widokiem oparłam głowę o szybę. Jasne pasma o subtelnym kasztanowym odcieniu spływały wzdłuż piersi, oplatając się wokół słuchawek. Kołysałam się do śpiewu Lany Del Rey, wpatrując się w przemijające kilometry połaci traw. Brudna szyba, która broniła mnie przed tamtym światem była jak ekran kinowy skrywający za sobą wybraną scenerię wyimaginowanego uniwersum. Tym razem przyglądałam się kwiecistemu niebu, za które odpowiadał scenograf ufający myśli, że prawdziwy raj jest na ziemi, tuż przed naszym nosem, lecz wystarczy tylko umieć go dostrzec. Byłam szczęśliwa, mogłam umrzeć w każdej chwili.